เนื้อหาใหม่จาก เจ.เค.โรว์ลิ่ง
ในโลกของแฮร์รี่ พอตเตอร์นั้นผีโปร่งแสง และเป็นเสมือนร่างพิมพ์สามมิติของพ่อมดแม่มดตายแล้วที่ปรารถนาจะอยู่บนโลกมนุษย์ (Mortal) ต่อไป ทว่ามักเกิ้ลนั้นไม่สามารถกลับมาเป็นผีได้ และพ่อมดแม่มดที่ฉลาดที่สุดมักเลือกที่จะไม่กลับมา เหมือนกับว่าพวกที่ยังสะสาง ‘ธุระติดค้างไม่เสร็จ’ อยู่ในรูปแบบนั้นเพราะความกลัว ความผิดหวัง ความเสียใจ ซึ่งปรากฏชัดในรูปแบบของความผูกพันต่อโลกแห่งวัตถุ (Material World)* ของผู้ที่ปฏิเสธจะเดินทางต่อไปยังอีกมิติหนึ่ง
*โลกแห่งวัตถุ คือโลกที่รับรู้ได้ด้วยประสาทสัมผัส คือทางตา หู จมูก ลิ้น และร่างกาย
เป็นการเลือกด้านที่อ่อนแอของชีวิตบนโลก ผีถูกจำกัดในสิ่งที่พวกเขาจะสามารถสัมผัสได้ ไม่มีความสุขทางกายภาพ (จับต้องได้) เหลืออีกแล้วสำหรับพวกเขา ความรู้และหน้าตาของพวกเขาจะเหมือนเดิมกับตอนที่ยังมีชีวิต จากความไม่พอใจในอดีต (เช่น การถูกตัดคอแบบไม่สมบูรณ์) ทำให้เกิดความคับแค้นใจมาอย่างต่อเนื่องหลายศตวรรษ จากสาเหตุนี้ ผีเหมือนจะเป็นพวกที่น่าอนาถใจที่สุด พวกเขาไม่พอใจโดยเฉพาะในเรื่องของหัวข้อที่ตรึงอยู่ในหัวใจของใครหลายคน: พวกผีไม่สามารถตอบคำตอบที่สมเหตุสมผลได้ว่าการตายนั้นรู้สึกเช่นไร เพราะว่าพวกเขานั้นได้เลือกเส้นทางมีชีวิตที่น่าอนาถามาแทน
ผีสามารถเคลื่อนที่ทะลุสิ่งของได้ โดยไม่เกิดความเสียหายแก่พวกเขาและวัตถุเลย แต่จะทำให้เกิดความปั่นป่วนกับน้ำ ไฟ และ ลม อุณหภูมิรอบๆ ตัวของผีจะลดต่ำลงทันที และจะทำให้เกิดผลกระทบที่รุนแรงถ้ามารวมกันเยอะๆ ในที่เดียว การปรากฏตัวของพวกเขาอาจจะทำให้ดวงไฟนั้นเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินได้ ถ้าส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของผีทะลุผ่านสิ่งมีชีวิต ผู้ถูกทะลุผ่านจะสัมผัสกับความรู้สึกเหมือนโดนแช่แข็ง คล้ายกับเวลาที่กระโจนลงไปในน้ำเย็นๆ
พ่อมดแม่มดตกใจมากกับการที่มักเกิ้ลเรียกสิ่งนี้ว่า อาถรรพ์ และมองเห็น (หรือได้ยิน) พวกผีอย่างชัดเจน ในขณะที่พวกมักเกิ้ลรับรู้ได้เพียงว่าสถานที่นั้นรู้สึกหนาวเย็น และน่าขยะแขยง มักเกิ้ลที่ยืนยันว่าตัวเองมองเห็นผีในจุดที่ยอดเยี่ยมที่สุด มีทั้งโกหก ไม่ก็เป็นพ่อมดแสดงตัวออกมา และเป็นหนึ่งในช่องโหว่ที่เห็นได้ชัดของบทบัญญัตินานาชาติเกี่ยวกับความลับพ่อมดแม่มด
แปลและเรียบเรียง: Dimitriz Bell
ต้นฉบับภาษาอังกฤษ: https://www.pottermore.com/writing-by-jk-rowling/ghosts
