มังโก บอนแฮม จาก jkrowling.com (เก่า)
โรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโกเพื่อผู้ป่วยและบาดเจ็บ (St. Mungo’s Hospital for Magical Maladies and Injuries) ก่อตั้งขึ้นในช่วงปี 1600-1659 [อ้างอิงจากช่วงอายุของผู้ก่อตั้ง] โดยนายมังโก บอนแฮม (Mungo Bonham) ผู้บำบัดที่มีชื่อเสียง โรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโกเพื่อผู้ป่วยและบาดเจ็บ ตั้งอยู่ในกรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ น.585) เบื้องหลังห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่ก่อด้วยอิฐสีแดง ชื่อว่า “เพิร์จแอนด์เดาส์ จำกัด (Purge and Dowse, Ltd.)” ที่มีป้ายเขียนว่า “ปิดเพื่อปรับปรุง”
โรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโก ได้รับการป้องกันตามมาตรการรักษาความลับพ่อมดแม่มด เช่นเดียวกับฮอกวอตส์ และสถานที่เวทมนตร์อื่นๆ การจะเข้าไปยังด้านในตัวโรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโกนั้น จะใช้วิธีพูดคุยกับตุ๊กตาหน้าห้างสรรพสินค้า หุ่นผู้หญิงน่าเกลียด ที่มีขนตาปลอมห้อยตก สวมชุดกระโปรงไม่มีแขนผ้าไนลอนสีเขียว เพียงแค่คุณกล่าวสวัสดี แล้วบอกจุดประสงค์ของคุณให้ชัดเจน (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ น.586) จากนั้นคุณก็แค่รอให้ตุ๊กตาอัปลักษณ์นั้นพยักหน้า แล้วกระดิกนิ้วเรียกคุณ คุณก็แค่เดินทะลุผ่านกระจกเข้าไป
ภาพที่คุณจะได้เห็นในโรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโกเพื่อผู้ป่วยและบาดเจ็บ ก็คือภาพของผู้ป่วยจากโรควิเศษ และคนที่มาเฝ้าไข้ กับพ่อมดแม่มดที่ใส่ชุดสีเขียวมะนาว ที่มีเครื่องหมายปักบนหน้าอกเป็นรูปไม้กายสิทธิ์และกระดูกไขว้กัน (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ น.586)
นอกจากรักษาพ่อมดแม่มดแล้ว บางครั้งก็มีมักเกิ้ลถูกนำตัวเข้ารับการรักษาด้วยเช่นกัน
“มีมักเกิ้ลสองคนเสียนิ้วไปเลย และตอนนี้ต้องอยู่ที่เซนต์มังโกนี่เพื่อปลูกกระดูกอย่างฉุกเฉินและปรับความทรงจำด้วย คิดดูสิ มักเกิ้ลในเซนต์มังโก! พ่อสงสัยจริงๆ ว่าพวกเขาอยู่ห้องไหนนะ”
– อาเธอร์ วีสลีย์ (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ บ.22 น.594)
บรรยากาศอื่นๆ หาอ่านได้ในหนังสือ แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์
ภาพ Concept Art จากภาพยนตร์แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ ออกแบบโดย Andrew Williamson
ชั้นต่างๆ ในโรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโก (เรียงลำดับชั้นแบบบริติช)
ชั้นล่าง: อุบัติเหตุจากวัตถุของใช้ (หม้อใหญ่ระเบิด ไม้กายสิทธิ์ตีกลับ ไม้กวาดตก ฯลฯ)
พวกเขาอยู่ในบริเวณต้อนรับที่แน่นขนัดด้วยผู้คน พ่อมดแม่มดนั่งเรียงกันเป็นแถวบนเก้าอี้ไม้ง่อนแง่น บางคนดูปกติดีและกำลังอ่านนิตยสารแม่มดรายสัปดาห์ฉบับเก่า หลายคนมีรูปโฉมที่ผิดแปลกไปอย่างน่ากลัว เช่น มีงวงช้างหรือมือเพิ่มเติมหลายมืองอกออกมาจากหน้าอก ห้องนั้นเสียงไม่ได้ดังน้อยไปกว่าถนนข้างนอก เพราะคนไข้หลายคนทำเสียงประหลาดมากๆ แม่มดเหงื่อเต็มหน้าตรงกลางแถวหน้าสุดซึ่งกำลังใช้หนังสือพิมพ์เดลี่พรอเฟ็ตพัดตัวเองอย่างแข็งขัน เอาแต่ปล่อยเสียงผิวปากสูงแหลม ขณะที่มีไอน้ำพ่นออกมาจากปาก ผู้วิเศษที่ดูสกปรกตรงมุมห้องส่งเสียงแก๊งเหมือนตีระฆังทุกครั้งที่เขาขยับตัว และทุกครั้งที่มีเสียงแก๊ง หัวเขาจะสั่นสะเทือนอย่างน่าตกใจ จนเขาต้องคว้าใบหูของตนเองไว้เพื่อจับหัวให้คงที่
– แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ บ.22 น.587
ที่ชั้นล่างจะมีแผนก “ติดต่อสอบถาม” ไว้สำหรับมาติดต่อโรงพยาบาล และให้ข้อมูลของทางโรงพยาบาลแก่ผู้ป่วยและญาติๆ อาทิ การให้ความช่วยเหลือในการบอกชั้นที่ควรจะไป สำหรับรักษาโรคที่ผู้ป่วยประสบมา หรือข้อมูลห้องพักของผู้ป่วยที่เขาต้องการเยี่ยมไข้
ผนังที่อยู่ข้างหลังเธอเต็มไปด้วยป้ายประกาศและโปสเตอร์เรื่องต่างๆ เช่น หม้อใหญ่ที่สะอาดทำให้น้ำยาปราศจากพิษ และ ยาแก้พิษคือยาก่อพิษถ้าไม่มีการรับรองจากผู้บำบัดที่มีคุณวุฒิ
นอกจากนั้นยังมีภาพเหมือนภาพใหญ่ของแม่มดที่มีผมยาวสีเงินเป็นหลอดๆ ซึ่งติดป้ายไว้ว่า
ดิลีส เดอร์เวนต์
ผู้บำบัดประจำเซนต์มังโก ค.ศ.1722 – 1741
อาจารย์ใหญ่โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ ค.ศ. 1741 – 1768– แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ บ.22 น.587
ชั้นหนึ่ง: บาดเจ็บอันเนื่องมาจากสัตว์ (กัด ต่อย ไหม้ เข็มฝังใน ฯลฯ)
ในชั้นหนึ่ง ประกอบไปด้วยห้องพักมากมาย หนึ่งในนั้นคือห้องได ลูเอลเลน ซึ่งเป็นห้องพักของอาเธอร์ วีสลีย์ หลังจากที่เขาโดนงูทำร้ายที่กองปริศนา มีลักษณะเป็นห้องพักรวม ซึ่งห้องนี้อยู่ที่ประตูที่สองจากขวา ระหว่างทางเดินไปยังห้องได ลูเอลเลน ก็จะพบกับภาพของผู้บำบัดที่มีชื่อเสียงและมีแสงสว่างจากฟองแก้วเจียระไนบรรจุเทียนซึ่งลอยอยู่บนเพดาน มองดูเหมือนฟองสบู่ยักษ์ ที่ประตูห้องมีข้อความเขียนไว้ว่า “ห้องได ลูเอลเลน ‘ตัวอันตราย’ : บาดแผลถูกกัดสาหัส” ด้านล่างมีกระดาษในช่องทองเหลืองเขียนด้วยลายมือว่า “ผู้บำบัดเจ้าของไข้ : ฮิปโปเครติส สเมทวิก ผู้บำบัดฝึกหัด : ออกัสตัส ไพ” (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ บ.22 น.590)
ภายในห้องนั้นเล็กและดูมอซอ มีเพียงหน้าต่างบานเดียวซึ่งอยู่สูงฝั่งตรงข้ามประตู โดยมีแสงสว่างมาจากฟองแก้วด้านบนที่จับกลุ่มอยู่กลางเพดาน ผนังกรุด้วยแผ่นไม่โอ๊กรูปสี่เหลี่ยม และมีภาพเหมือนของพ่อมดหน้าตาน่ากลัวติดไว้ ซึ่งเป็นภาพของ เออร์กูฮาร์ต แร็กแฮร์โรว์ 1612-1697 ผู้ประดิษฐ์คำสาปขับเครื่องใน (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ บ.22 น.591) ในห้องนี้นอกจากอาเธอร์ วีสลีย์แล้ว ยังมีพ่อมดที่โดนมนุษย์หมาป่ากัดและกำลังจะเป็นมนุษย์หมาป่าในที่สุด และแม่มดอีกคนที่ไม่ยอมบอกผู้บำบัดว่าโดนตัวอะไรกัดเอาเนื้อขาไปชิ้นเบ้อเริ่ม
ชั้นสอง: เชื้อโรควิเศษ (โรคติดต่อ ได้แก่ โรคฝีมังกร โรคอันตรธาน โรคเชื้อราที่ต่อมน้ำเหลือง ฯลฯ)
ชั้นสาม: น้ำยาและพืชเป็นพิษ (ผื่นคัน พ่นกลับออกมา หัวเราะคิกคักคุมไม่ได้ ฯลฯ)
ชั้นสี่: บาดเจ็บจากคาถา (คำสาปถอนไม่ได้ คาถาเคราะห์ร้าย คาถาใช้ไม่ถูกต้อง ฯลฯ)
ที่นี่แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ ได้พบกับกิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต อีกครั้ง ซึ่งมีผู้บำบัดที่บุคลิกคล้ายแม่มาคอยดูแล เธอสวมพวงมาลัยสายรุ้งโลหะบางๆ ไว้บนผม ซึ่งล็อกฮาร์ตแอบหนีออกมาจากห้องที่ต้องปิดล็อกไว้ ชื่อห้อง “เจนัส ทิกกี้” เพราะล็อกฮาร์ตเป็นอันตรายกับตัวเอง การออกไปเจอคนข้างนอกอาจทำให้กระทบกระเทือนถึงความทรงจำของเขา อย่างการเดินออกไปแล้วจู่ๆ ก็จำไม่ได้ว่าอยู่ที่ไหน เป็นต้น
ภาพห้อง เจนัส ทิกกี้ จาก www.pottermore.com
ห้องพักของล็อกฮาร์ต เป็นห้องพักสำหรับผู้ป่วยถาวรที่บาดเจ็บจากคาถาของเซนต์มังโก ซึ่งเป็นห้องรวมเช่นเดียวกัน ประกอบด้วยเตียงนอน และเก้าอี้นวม รวมถึงของใช้ส่วนตัวของผู้ป่วย ผนังห้องของกิลเดอรอย เต็มไปด้วยภาพถ่ายที่มีลายเซ็นแบบเด็กๆ ของเขาเอง ในห้องเจนัส ทิกกี้ มีผู้ป่วยร่วมอาศัยกับล็อกฮาร์ต คือ พ่อมดที่พึมพำกับตนเองโดยไม่สนใจหรือรับรู้สิ่งรอบตัว แม่มดแอกเนสที่มีขนเต็มหน้าและส่งเสียงเห่า บรอเดอริก โบ๊ด ซึ่งเสียชีวิตในห้องพักเพราะโดนต้นกับดักมารที่ได้รับเป็นของขวัญคริสต์มาสคร่าชีวิต สองสามีภรรยาแฟรงก์ และอลิซ ลองบอตทอม พ่อแม่ของเนวิลล์ ลองบอตทอม ก็อาศัยรวมในห้องนี้เช่นกัน (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ บ.22 น.620)
นอกจากนี้ยังมีมักเกิ้ลเข้าพักรักษาตัวที่ชั้นนี้ด้วย คือ เฮอร์เบิร์ต ชอร์ลีย์ รัฐมนตรีช่วยฯ ของอังกฤษ (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับเจ้าชายเลือดผสม บ.1 น.22) ไม่ระบุว่าพักในห้องพักใด รวมถึงศาสตราจารย์มักกอนนากัลที่ถูกคาถาสะกดนิ่งเข้าอย่างจังสี่ลำเข้าที่อกจากผู้ติดตามของอัมบริดจ์ (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ บ.32 น.878) และนิมฟาดอร่า ท็องส์ หลังการต่อสู้ที่กองปริศนากับเบลลาทริกซ์ เลสแตรงจ์ ในปี 1996 (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ บ.37 น.990)
ชั้นห้า: ร้านน้ำชาสำหรับแขกผู้มาเยี่ยมไข้ / ร้านของโรงพยาบาล
รายนามผู้บริจาคแก่เซนต์มังโก
- ลูเซียส มัลฟอย บริจาคเงินก้อนใหญ่มากให้แก่โรงพยาบาล และเพราะการบริจาคเงินก้อนนี้ เขาจึงได้รับคำเชิญพิเศษจากคอร์นีเลียส ฟัดจ์ ให้มาชมควิดดิชเวิลด์คัพที่ชั้นบ็อกซ์สูงสุดทั้งครอบครัวในฐานะแขกของเขา (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับถ้วยอัคนี บ.8 น.120)
- แฮร์รี่ พอตเตอร์ เขาบริจาคเงินให้เซนต์มังโกด้วยการมอบเงินทั้งถุงลงในน้ำพุภราดรภาพที่อยู่ในกลางของกระทรวงเวทมนตร์ ซึ่งเงินที่ใส่ในน้ำพุภราดรภาพนี้จะมอบให้แก่เซนต์มังโก ซึ่งตอนแรกเขาตั้งใจจะมอบให้สิบเกลเลียน ถ้าเขาชนะการพิจารณาคดี แต่หลังจบการพิจารณาคดีเขาคว่ำถุงเงินทั้งถุง เทเงินทั้งหมดที่ไม่ใช่แค่สิบเกลเลียนลงในสระ (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ บ.9 น.200)
- เซเลสทีน่า วอร์เบ็ก นักร้องผู้มีชื่อเสียงโด่งดังของโลกเวทมนตร์ อัดเพลงประจำทีมควิดดิช พัดเดิลเมียร์ ยูไนเต็ด ในชื่อเพลง “ตีบลัดเจอร์ไปให้ไกลสิหนุ่มๆ แล้วโยนสุ่มลูกควัฟเฟิลมาทางนี้” เพื่อนำรายได้มอบให้กองทุนโรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโกเพื่อผู้ป่วยและบาดเจ็บ (ควิดดิชในยุคต่างๆ บ.7 น.54)
รายนามคณะผู้บำบัด (ที่ปรากฏชื่อ)
แฮร์รี่: “พวกนี้เป็นหมอหรือ”
รอน: “หมอ! พวกมักเกิ้ลโรคประสาทที่จับคนไปผ่าน่ะหรือ ไม่ใช่หรอก พวกนี้เป็นผู้บำบัดน่ะ”
- มังโก บอนแฮม ผู้ก่อตั้งโรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโกเพื่อผู้ป่วยและบาดเจ็บ
- ดิลีส เดอร์เวนต์ (1722-1741)
- ฮิปโปเครติส สเมทวิก ผู้บำบัดประจำห้องได ลูเอลเลน ‘ตัวอันตราย’*
- ออกัสตัส ไพ ผู้บำบัดฝึกหัด ประจำห้องได ลูเอลเลน ‘ตัวอันตราย’*
- ศาสตราจารย์เฮลเบิร์ท สปลีน (Professor Helbert Spleen) ไม่ปรากฏตัวในหนังสือ แต่ปรากฏในเดลี่พรอเฟ็ต ฉบับพิเศษ 31 กรกฎาคม 1998 เป็นผู้เชี่ยวชาญจากโรงพยาบาล มีช่วยในการเขียนบทความในเดลี่พรอเฟ็ต
- มิเรียม สเตราต์ ผู้บำบัดผู้ดูแลเจ้าหน้าที่กระทรวงเวทมนตร์ บรอเดอริก โบ๊ด ผู้บำบัดห้องเจนัส ทิกกี้
- แลนสล็อต ผู้บำบัด ลูกพี่ลูกน้องกับเอลฟายอัส โดจ ผู้ซึ่งรายงานว่า แอรีอานนา ดัมเบิลดอร์ ไม่เคยเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาล (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับเครื่องรางยมทูต น.150)
*ได ลูเอลเลน เป็นนักกีฬาควิดดิชทีมคาร์ฟิลลี่ แคททะพัลส์ เขาถูกไคมีร่าฆ่าตายระหว่างพักผ่อนที่กรีซ
ผู้ป่วยและผู้เข้ารับการรักษาที่เซนต์มังโก
- กิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต บาดเจ็บจากคาถาลบความทรงจำอย่างถาวร (ภาคีนกฟีนิกซ์ บ.23)
- แคตี้ เบลล์ ได้รับบาดเจ็บจากสร้อยโอปอลอาถรรพ์จนหมดสติ (เจ้าชายเลือดผสม 12)
- จอห์น ดอว์ลิช ได้รับบาดเจ็บจากการพยายามจับกุมย่าออกัสต้า ลองบอตทอม คุณย่าของเนวิลล์ (เครื่องรางยมทูต บ.29)
- นิมฟาดอร่า ท็องส์ ได้รับบาดเจ็บระหว่างการต่อสู้ที่ฮอกวอตส์ (ภาคีนกฟีนิกซ์ บ.37)
- บรอเดอริก โบ๊ด บาดเจ็บจากการสัมผัสลูกแก้วพยากรณ์ในกองปริศนา (ภาคีนกฟีนิกซ์ บ.23, 25)
- บาร์นาบัส เบล็นกินซอพ (พบชื่อในเดลี่พรอเฟ็ตฉบับพิเศษ จากสำนักพิมพ์ Bloomsbury ที่เขียนโดย เจ.เค.โรว์ลิ่ง)
- แฟรงก์ ลองบอตทอม เสียสติจากคำสาปกรีดแทงอย่างถาวร (ภาคีนกฟีนิกซ์ บ.23)
- มอนต์โกเมอรี่ ถูกมนุษย์หมาป่า เฟนเรีย เกรย์แบ็ก กัดตาย (เจ้าชายเลือดผสม บ.22)
- มิเนอร์ว่า มักกอนนากัล ถูกลำแสงของคาถาสะกดนิ่งเข้าถึง 4 ลำที่หน้าอก ระหว่างพยายามห้ามไม่ให้อัมบริดจ์จับกุมแฮกริด (ภาคีนกฟีนิกซ์ บ.31)
- เรจ แคตเตอร์โมล หลังถูกหลอกให้กินลูกอมทำให้อ้วกเข้าไป เฮอร์ไมโอนี่ ในร่างของ มาฟัลด้า ก็แนะนำให้เขาหยุดงานไปรักษาที่เซนต์มังโก (เครื่องรางยมทูต บ.32)
- อลิซ ลองบอตทอม เสียสติจากคำสาปกรีดแทงอย่างถาวร (ภาคีนกฟีนิกซ์ บ.23)
- อาเธอร์ วีสลีย์ ถูกงูยักษ์กัด (ภาคีนกฟีนิกซ์ บ.21, 22)
- แอกเนส เธอมีขนเต็มหน้าและเห่า (ภาคีนกฟีนิกซ์ บ.23)
เกร็ดน่ารู้
- ในโลกเวทมนตร์ ไม่มีหมอ มีแต่ “ผู้บำบัด (Healer)”
