เนื้อหาใหม่จาก เจ.เค.โรว์ลิ่ง
สิ่งที่เรารู้จากหลักฐานทางประวัติศาสตร์และข้อพิสูจน์จากภาพพิมพ์แกะไม้ และการแกะสลักในสมัยก่อน นักเรียนของฮอกวอตส์จะต้องเดินทางมาที่โรงเรียนด้วยวิธีใดก็ได้ที่ทำให้พวกเขาดูไม่ธรรมดา บ้างก็ขี่ไม้กวาด (ยากลำบากเมื่อต้องขนหีบและสัตว์เลี้ยงมาด้วย) ขณะที่อีกกลุ่มยึดเอาเกวียนมาเสกเวทมนตร์เป็นพาหนะ ต่อมาก็กลายเป็นรถม้า บ้างก็อยากจะหายตัว (หลายครั้งเกิดผลกระทบที่เลวร้าย เพราะตัวปราสาทและพื้นดินได้รับการปกป้องด้วยคาถาต้านการหายตัว) ขณะที่เส้นทางอื่น ๆ ก็มีสัตว์วิเศษอยู่เป็นจำนวนมาก (อันที่จริง เป็นที่เชื่อกันว่าเธสตรอลที่อาศัยอยู่ในป่าต้องห้ามปัจจุบันและได้รับการฝึกฝนเพื่อใช้ลากจูงรถม้าจากสถานีฮอกส์มี้ด เป็นลูกหลานของเธสตรอลที่นักเรียนในอดีตใช้ขี่มาโรงเรียนเมื่อนานมาแล้ว) (เพิ่มเติมจาก Hogwarts: An Incomplete and Unreliable Guide)
ไม่เพียงแต่อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเพราะการเดินทางด้วยเวทมนตร์ที่หลากหลาย ไม่ต้องพูดถึงพวกมักเกิ้ลที่มองเห็นพ่อมดแม่มดจำนวนมากเหาะเดินทางขึ้นไปทางเหนือเป็นประจำ มันยังเป็นความรับผิดชอบของพ่อแม่ที่ต้องส่งลูก ๆ ไปโรงเรียนอีก จนกระทั่งถึงบทบัญญัตินานาชาติเกี่ยวกับความลับพ่อมดแม่มดมาถึงในปี 1692 ทำให้มันกลายเป็นสภาวะเร่งด่วนที่จะต้องหาวิธีขนส่งพ่อมดแม่มดวัยเยาว์นับร้อยๆ จากทั่วเกาะอังกฤษไปยังโรงเรียนลับของพวกเขาที่อยู่ในเขตภูเขาของสกอตแลนด์ (Highlands of Scotland) อย่างรอบคอบ
กุญแจนำทางถูกเตรียมไว้ทั่วทุกจุดในอังกฤษ ปัญหาที่ต้องแก้ไขเริ่มต้นตั้งแต่ปัญหานักเรียนหนึ่งในสามพลาดที่จะมาโรงเรียนทุก ๆ ปี เพราะพลาดช่วงเวลาของพวกเขา หรือหาวัตถุที่เป็นกุญแจนำทางซึ่งไร้ความโดดเด่นสำหรับพาไปโรงเรียนไม่เจอ มันเป็นความจริงที่โชคร้ายที่เด็กมากมายเกิดล้มป่วยด้วยอาการ “กุญแจนำทางเป็นพิษ (Portkey-sick)” เป็นเหตุให้ห้องพยาบาลมักจะเต็มจนแทบระเบิดในวันแรกของทุกๆ ปี ขณะที่นักเรียนซึ่งมีจิตใจอ่อนแอโดนเล่นงานด้วยอาการหัวเราะหรือร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้และคลื่นไส้อาเจียนร่วม
เป็นที่ยอมรับกันว่ากุญแจนำทางไม่ได้เป็นทางออกในการแก้ไขปัญหาเรื่องการขนส่งของโรงเรียน กระทรวงเวทมนตร์ประสบความล้มเหลวในการค้นหาทางเลือกที่เหมาะสม การนำเอาการเดินทางในอดีตกลับมาใช้ ซึ่งไม่มีทางเป็นไปได้ และหนทางที่ปลอดภัยมากกว่าในการมาโรงเรียน (อย่างการอนุญาตให้มีเตาผิงอย่างเป็นทางการ โดยใช้ผงฟลูในการเดินทางมา) ก็ถูกคัดค้านอย่างรุนแรงจากบรรดาอาจารย์ใหญ่ ผู้ไม่อยากให้ความปลอดภัยของปราสาทเกิดรอยร้าว
ด้วยความกล้าหาญและการแก้ปัญหาที่โต้เถียงเรื่องปัญหายุ่งยากนี้ ในที่สุดก็ได้รับการเสนอแนะโดยรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์อ็อตตาไลน์ แกมโบล (Ottaline Gambol) ผู้สนใจอย่างมากในสิ่งประดิษฐ์ของมักเกิ้ล และเล็งเห็นศักยภาพในตัวรถไฟ ไม่มีข้อมูลที่แน่ชัดว่ารถไฟสายด่วนฮอกวอตส์มาจากที่ใด แม้จะเป็นความจริงที่ว่า บันทึกลับของกระทรวงเวทมนตร์มีรายละเอียดการดำเนินการที่เกี่ยวข้อง มีการใช้คาถาลบความทรงจำจำนวนหนึ่งร้อยหกสิบเจ็ดคาถา เป็นการใช้คาถาในการปกปิดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในบริเตน เช้าวันหนึ่งหลังจากการกล่าวหาเป็นอาชญากรรมเหล่านี้ แสงวิบวับของรถจักรไอน้ำสีเลือดหมู และรถม้ามากมาย ก็สร้างความประหลาดใจให้แก่ผู้อาศัยในหมู่บ้านฮอกส์มี้ด (พวกที่ไม่รู้ว่าพวกเขามีสถานีรถไฟ) ขณะที่พนักงานของสถานีรถไฟมักเกิ้ลในคริว (Crewe) บางคนกำลังสับสนมึนงง พวกเขาใช้เวลาที่เหลือทั้งปี ต่อสู้อยู่กับความรู้สึกอึดอัดใจที่พวกเขาสูญเสียสิ่งสำคัญบางอย่างไป
รถไฟสายด่วนฮอกวอตส์ ต้องผ่านการปรับปรุงทางเวทมนตร์หลายครั้งก่อนที่กระทรวงจะอนุมัติให้ทางโรงเรียนใช้มัน ครอบครัวเลือดบริสุทธิ์จำนวนมากโกรธเคืองในความคิดที่จะให้ลูก ๆ ของพวกเขาใช้ระบบการขนส่งของมักเกิ้ล ซึ่งพวกเขาอ้างว่ามันไม่ปลอดภัย ไม่สะอาดพอ และเสื่อมเสียเกียรติ แต่อย่างไรก็ตามเมื่อกระทรวงตัดสินว่านักเรียนจะต้องมาโดยการนั่งรถไฟ หรือไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องมาโรงเรียน การคัดค้านจึงเงียบลงไปอย่างรวดเร็ว
ต้นฉบับภาษาอังกฤษ: https://www.pottermore.com/writing-by-jk-rowling/the-hogwarts-express
แปลและเรียบเรียงโดย: Dimitriz Bell และ Muggle-V.com
