ไปพบเมลิซซาและเอเมอร์สัน (Meeting Melissa and Emerson)

เนื้อหาต่อไปนี้เป็นเนื้อหาเก่าที่คัดลอกมาแปลไทยเก็บรวบรวมไว้จากเว็บไซต์ทางการของ เจ.เค.โรว์ลิ่ง ภายหลังจบการสัมภาษณ์ เมื่อวันที่ 16 กรกฎาคม ปี 2005

แผนการจัดพิมพ์ “เจ้าชายเลือดผสม” กำลังดำเนินไปและฉันกำลังคิดถึงการรับมือปัญหาที่จะกลับมาอีกครั้ง: เหล่าสาวกพอตเตอร์ผู้อุทิศตน (รุ่นเก่าๆ) มักจะรู้สึกผิดหวังที่ฉันไม่ค่อยตอบคำถามที่พวกเขาชอบถามมากที่สุด ทางออกของฉันคือให้สัมภาษณ์ตัวต่อตัวกับตัวแทนสาวกผู้คลั่งไคล้ขนานแท้สัก 1-2 คน ที่สามารถถามคำถามเจ๋งๆ เกี่ยวกับเล่ม 7, เรื่องราวเบื้องหลัง, เน้นย้ำจุดขัดแย้ง, การวิเคราะห์ตัวละคร ที่ฉันไม่ค่อยจะตอบ และแน่นอนว่าการสัมภาษณ์นี้ต้องไม่ใช่ช่วงที่หนังสือวางจำหน่าย ถึงแม้ฉันจะบอกว่าฉันตอบคำถามไม่ได้เพราะไม่อยากทำลายทฤษฎีต่างๆ (ที่แฟนๆ คาดเดา) ฉันก็รู้สึกว่าอย่างน้อยคุณก็พอใจที่รู้ว่าฉันให้ความสำคัญกับคนที่รู้ว่าประเด็นอยู่ตรงไหน  แล้วฉันจะหาคนที่จะมาสอบสวนฉันยังไงดีนะ?

ฉันสามารถแกล้งบอกว่ามันเป็นเรื่องยาก แต่ฉันไม่อยากโกหกใครหรอก คำตอบอยู่ใกล้ๆ ใต้จมูกฉันนี่เอง ที่จริงแล้วถ้าอยู่ใกล้กว่านี้ฉันคงพ่นลมใส่ได้แน่นอน พอๆ กับที่ฉันพ่นลมใส่น้ำอัดลมระหว่างการสัมภาษณ์ที่ตามมานั่นล่ะ… ฉันมุ่งไปที่เมลิซซา แอเนลลี (Melissa Anelli) ผู้ก่อตั้งแฟนไซต์ The Leaky Cauldron และเอเมอร์สัน สปาร์ซ (Emerson Spartz) ผู้ก่อตั้ง MuggleNet

ทำไมจึงต้องเป็นเมลิซซาและเอเมอร์สัน? เพราะฉันรู้ – จากการเข้าไปดูในเว็บไซต์ของพวกเขา – ว่าพวกเขารู้จักแฮร์รี่ พอตเตอร์อย่างดี พวกเขาไม่เพียงแต่ใส่ใจในหนังสือเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงชุมชนของแฟนในเน็ตด้วย และพวกเขาเป็นคนฉลาด ตลก และนั่นทำให้ฉันคิดว่าอย่างน้อยฉันคงจะเพลิดเพลินกับการพบพวกเขา อย่างน้อยๆ ก็มากเท่ากับที่พวกเขาจะเพลิดเพลินที่ได้พบฉัน

ดังนั้นฉันจึงโทรหาพวกเขา เมลิซซาคาดไว้แล้วว่าจะได้รับโทรศัพท์จากฉัน แต่เสียงกรี๊ดแสบหูหลังจากที่ได้ยินฉันแนะนำตัวบอกฉันว่าเธอเดาไม่ออกว่าเรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างไร เธอว่างและยินดีจะมา – สำเร็จไปแล้วหนึ่ง

ฉันกังวลว่าเอเมอร์สัน (ซึ่งไม่คาดการณ์ถึงอะไรเลยสักอย่างเดียว) อาจจะตัดสายฉันไปง่ายๆ ตอนที่ฉันได้ยินพ่อของเขาเดินออกห่างจากโทรศัพท์เพื่อไปตามเขามา ฉันพยายามคิดวิธีพิสูจน์ว่าคนที่โทรไปหาคือฉันจริงๆ ไม่ใช่แม่ยกของ แฮร์รี่/เฮอร์ไมโอนี่ ที่โกรธแค้นและพยายามล่อเขาไปที่ตรอกมืดๆ อย่างไรก็ตามฉันไม่ต้องตอบคำถามที่ไม่คาดคิดเกี่ยวกับพล็อตย่อยตั้งแต่หนังสือเล่ม 1-5… เขาเชื่อฉัน และเขาสามารถมาพบฉันได้ ทุกอย่างเรียบร้อย!

ต้องบอกว่าฉันประทับใจและมีกำลังใจจากการเห็นแฟนๆ โพสต์แสดงความยินดีแก่พวกเขา เมื่อพวกเขาประกาศในเว็บว่าจะได้สัมภาษณ์ฉัน ความคิดเห็นส่วนใหญ่สนับสนุนว่าพวกเขาสมควรได้สัมภาษณ์จากการทำงานหนักทั้งหลายที่ผ่านมา นั่นทำให้เห็นว่าผู้คนมากมายต่างแสดงออกถึงความเอื้ออารีและอวยพรให้จากใจจริง!

ฉันรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนสักแห่งในงานเปิดตัวหนังสือแต่หาไม่เจอ จนกระทั่งบ่ายวันเสาร์ที่ฉันได้เจอพวกเขาตัวต่อตัวในออฟฟิศข้างบ้านของฉัน (ซึ่งฉันต้องทุกข์ทรมานจากภูเขาจดหมายมาอย่างยาวนาน) ฉันตื่นเต้นมากขณะผ่านประตูออกไป… และจะบอกอะไรอย่างหนึ่ง ฉันยังไม่ได้พูดคุยกับแฟนที่อ่านหนังสือจบแล้วแม้แต่คนเดียว…

และพวกเขาอยู่นั่น… กำลังรอฉันอยู่ ฉันเคยเจอเมลิซซามาแล้ว 2 ครั้ง แต่ละครั้งไม่ได้ใช้เวลานานมากไปกว่าการร้องเสียงแหลมใส่กันอย่างตื่นเต้น  เธอ (สำหรับคนที่ไม่รู้จัก) เป็นผู้หญิงผมแดงหน้าตาดีที่มีความชอบในรองเท้าและกาแฟเหมือนกับฉัน (เธอมอบของขวัญเป็นกาแฟรสเลิศที่มีเฉพาะในสหรัฐ และฉันชอบรองเท้าหนังงูของเธอมาก) เอเมอร์สันสูงราวๆ เจ็ดฟุต (หรือนั่นอาจจะเป็นความสูงจากมุมมองของคนที่สูง 5 ฟุต 5 นิ้ว) และมีตาเรียวยาวสีฟ้าจัด เขานำของขวัญมาเช่นกัน ของขวัญของเขารวมไปถึงกุญแจเมืองที่เป็นตัวแทนถึงการเป็นอิสระของเมืองลาพอร์ต (LaPorte) รัฐอินเดียนา และประกาศจากนายกเทศมนตรีพร้อมลายเซ็น… ไม่ นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น “เอ่อ มันยากมากเวลาพยายามคิดถึงของที่หาซื้อเองไม่ได้” เอเมอร์สันกล่าวตอนที่ฉันรู้ว่าของขวัญเหล่านี้คืออะไร อึ้งจนพูดไม่ออกเลย

พวกเราหัวเราะใส่สถานการณ์ที่ไม่คุ้นเคยนี้ – มันดูเหมือนการนัดบอด 3 คน และจากนั้นการพูดคุยก็เข้าที่เข้าทาง พวกเขาทั้งสองมหัศจรรย์อย่างที่ฉันรู้ว่าจะเป็น… พวกเขาตลก เฉียบแหลม และรู้ว่าจะทำอย่างไรเพื่อให้ได้คำตอบที่สมบูรณ์จากฉัน พวกเราคาดว่าจะได้ใช้เวลาด้วยกัน 1 ชั่วโมง ทว่า 2 ชั่วโมงผ่านไปโดยที่ไม่มีใครรู้ตัว และถ้าฉันไม่มีทารกที่ต้องป้อนอาหาร ฉันคิดว่าเราสามารถคุยกันได้เกือบตลอดคืน

เนื้อหาจากการถอดเสียงบทสัมภาษณ์รวมทั้งรายงานเกี่ยวกับช่วงเวลาที่เอดินบะระของพวกเขาสามารถอ่านได้ใน the-leaky-cauldron.org และ  mugglenet.com ฉันพูดได้เพียงหวังว่าคุณจะเพลิดเพลินกับการอ่านบทสัมภาษณ์มากเท่าๆ กับที่ฉันเพลิดเพลินที่ได้ให้สัมภาษณ์  ในขณะที่ฉันกำลังสอบถามเกี่ยวกับสิ่งที่อนุญาตให้ทำในเมือง LaPorte เพราะตอนนี้ฉันมีกุญแจเมืองแล้วนะ

Meeting Melissa and Emerson

The plans for publication of Half-Blood Prince were underway and I was trying to think of a way to solve a recurring problem: the frustration often felt by dedicated (older) Potter fans at the fact that I am rarely posed the questions they most want asked. The solution, I decided, would be a face-to-face interview with one or two true emissaries of the diehard fans, capable of hitting me with the tough, book-seven-exploring, backstory-probing, inconsistency-highlighting, character-analysing questions that I hardly ever get round to answering, and certainly not at book launch time. My feeling was that even if I said I couldn’t answer – because I didn’t want to ruin theories or give too much away (or because I didn’t know the answer!) – you would at least have the satisfaction of knowing that I had been put on the spot by people who knew where the spot was. So how was I going to find the inquisitors?

Well, I could pretend it was difficult, but I wouldn’t be fooling anyone; the answer was right under my nose; in fact, if it had been any closer I would have snorted it up as surely as I snorted a well-known fizzy drink during the resultant interview. Yes, step forwards Melissa Anelli, founder of The Leaky Cauldron fansite, and Emerson Spartz, founder of Mugglenet. (Links to both can be found in the ‘fansite’ section of this website).

Why Melissa and Emerson? Because I knew, from having trawled their sites, that they know their Harry Potter back to front, that they care, not only about the books, but about the community of fans on the net, and that they were clever and funny and that I was going to enjoy meeting them at least as much as they would enjoy meeting me.

So I called them. Melissa had been tipped off to expect a call, but the ear-piercing shriek that met my words of introduction told me that she hadn’t guessed what it was all about. She was available and happy to come – one down.

I was worried that Emerson, who was not expecting anything at all, might simply hang up on me; as I heard his Dad walking away from the telephone to fetch him I was trying to think of way to prove it was really me and not some angry Harry/Hermione shipper trying to lure him down a dark alleyway. However, I didn’t need to offer an impromptu quiz on the sub-plots of books one to five; he believed me, he could make it: we were set!

I must say that I was impressed and moved by how many fellow fans posted congratulations to them when they announced on their sites that they would be interviewing me. The thrust of most comments was that they deserved the interview as a reward for all their hard work; it was uplifting to see so many people express generous and fair-minded good wishes!

I knew they were somewhere around on launch night, but didn’t see them. Not until Saturday afternoon did I finally come face-to-face with them, in the office beside my house where my long-suffering PA deals with mountains of post. I was so excited as I went through the door… for one thing, I had not yet spoken to a single fan who had finished the book…

And there they were, waiting for me. I had met Melissa twice before, though each time for no longer than it took to squeak excitedly at each other; she is (for those of you who don’t know) a good-looking redhead who shares my taste in both coffee and shoes (she presented me with some truly ambrosial coffee, available only in the States, and I openly coveted her faux-snakeskin heels). Emerson is about seven feet tall (or that’s how he looked from my 5′ 5″) and has extraordinarily long, very blue eyes; he, too, had brought presents, including a key representing the freedom of LaPorte, Indiana, accompanied by a proclamation signed by the Mayor. No, not kidding. ‘Well, it’s hard trying to think of stuff you can’t buy for yourself,’ he said as I gazed at these items, dumbstruck.

We laughed at the strangeness of the situation – it was a little like a three-cornered blind date – and then settled down to talk properly. They were both, as I had known they would be, wonderful. Funny, bright, completely committed to getting some proper answers out of me. We were supposed to be together an hour: two had passed before any of us noticed and if I hadn’t had a baby to feed, I think we could have gone on most of the night.

The transcript of the interview, plus their own individual reports on their time in Edinburgh, can be read on the-leaky-cauldron.org and on mugglenet.com. I will only say that I hope you enjoy reading the interview as much as I enjoyed giving it. In the meantime, I am making enquiries as to what I am allowed to do in LaPorte now that I have the key.