คาถาผู้พิทักษ์ (Patronus Charm)

คาถาผู้พิทักษ์เป็นคาถาป้องกันที่มีชื่อเสียงที่สุด (และเป็นที่รู้กันว่าเสกได้ยากมาก) จุดมุ่งหมายคือการสร้างผู้คุ้มครองหรือผู้พิทักษ์ ซึ่งเป็นรูปร่างของสัตว์ที่มีสีขาวเงิน รูปร่างที่แท้จริงของผู้พิทักษ์จะยังไม่ชัดเจนจนกว่าจะร่ายคาถาได้เป็นผลสำเร็จสมบูรณ์ นอกจากจะเป็นหนึ่งในคาถาป้องกันที่มีพลังอำนาจมากที่สุด ซึ่งรู้กันดีในหมู่ผู้วิเศษ คาถาผู้พิทักษ์ยังถูกใช้ส่งสารระหว่างผู้วิเศษอีกด้วย

“ผู้พิทักษ์เป็นพลังอำนาจในทางดีรูปแบบหนึ่ง เป็นภาพสะท้อนของสิ่งที่เป็นอาหารของผู้คุมวิญญาณ เช่น ความหวัง ความสุข ความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอด — แต่ผู้พิทักษ์ไม่มีความรู้สึกสิ้นหวังเหมือนอย่างที่มนุษย์จริงๆ รู้สึก ดังนั้นผู้คุมวิญญาณจึงไม่อาจทำร้ายผู้พิทักษ์ได้…”

— ศาสตราจารย์ รีมัส ลูปิน (นักโทษแห่งอัซคาบัน น.286)

“การร่ายคาถา ซึ่งจะได้ผลก็ต่อเมื่อเธอเพ่งสมาธิเต็มกำลังไปที่ความทรงจำที่เป็นเรื่องความสุขมากๆ เพียงเรื่องเดียว”

— ศาสตราจารย์ รีมัส ลูปิน (นักโทษแห่งอัซคาบัน น.287)

ผู้พิทักษ์ จึงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ปรากฏขึ้นด้วยเวทมนตร์ มีหน้าที่ในการปกป้องและดูแลผู้เสกหรือเรียกมันออกมา ด้วยคาถาที่ร่ายว่า “เอกซ์เปกโต พาโตรนุม” คาถาผู้พิทักษ์เป็นคาถาชั้นสูง ที่อาศัยพลังจากความทรงจำแสนสุข คาถาผู้พิทักษ์นับเป็นพลังด้านดี แทบจะที่สุด เพราะคนที่มีความสุขหรือความทรงจำที่ดีเท่านั้นที่จะเสกมันออกมาได้

ในฐานะที่เป็นพลังทางด้านเวทมนตร์แห่งความสุขและความหวัง ที่สามารถใช้ป้องกันตัวได้อย่างสมบูรณ์ (การรำลึกถึงความทรงจำซึ่งเป็นเรื่องดี ๆ ที่มีพลัง เป็นสิ่งสำคัญในการสร้างสิ่งเหล่านี้) มันจึงเป็นคาถาเดียวเท่านั้นที่ใช้ได้ผลดีในการต่อสู้กับผู้คุมวิญญาณ พ่อมดและแม่มดส่วนใหญ่ไม่สามารถสร้างผู้พิทักษ์ได้ และการสร้างผู้พิทักษ์ได้โดยทั่วไปถือว่าเป็นเครื่องหมายของความสามารถทางเวทมนตร์ขั้นสูง

แม้คาถาผู้พิทักษ์และมีพลังและปรากฏเป็นรูปร่างได้ด้วยพลังงานของความสุข แต่ความสุขที่สร้างให้เกิดผู้พิทักษ์ไม่จำเป็นต้องมาจากความดีงามเพียงถ่ายเดียว ดังจะเห็นได้จากกรณีของ โดโลเรส อัมบริดจ์ ที่เสกคาถาออกมาจากความทรงจำแสนสุขที่เพลิดเพลินกับการได้ทรมานผู้อื่น ด้วยเหตุนี้ ความสุขในการสร้างให้เกิดผู้พิทักษ์จึงเป็นเรื่องของความรู้สึกดีที่มีพลัง ซึ่งแยกออกจากความดีอย่างสิ้นเชิง

รูปร่างของผู้พิทักษ์

คาถาผู้พิทักษ์ในระยะแรกของผู้ฝึก จะมีลักษณะเป็นแสงสีเงินเป็นลำใหญ่ที่พวยพุ่งออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์ จะยังไม่มีรูปร่างของผู้พิทักษ์ที่ชัดเจน จนกว่าพลังแห่งความสุขนั้นจะเต็มเปี่ยมและทรงพลังมากที่สุด อานุภาพของคาถาผู้พิทักษ์ก็จะมีมากขึ้นไปตามลำดับ

พ่อมดแม่มดบางคนอาจสร้างผู้พิทักษ์ที่ไม่มีรูปร่างได้ โดยมีลักษณะคล้ายกลุ่มก้อนของไอน้ำหรือหมอกบาง ๆ สีเงิน บางครั้งพ่อมดแม่มดก็เลือกสร้างผู้พิทักษ์ที่ไม่เป็นรูปร่างด้วยความตั้งใจ เมื่อพวกเขาต้องการอำพรางรูปร่างที่แท้จริงของมัน ตัวอย่างเช่น รีมัส ลูปิน ที่ไม่ชอบรูปร่างหมาป่าของผู้พิทักษ์และทำให้มันไม่มีรูปร่างอย่างตั้งใจ ด้วยเหตุผลว่ามันทำให้เขานึกถึงความเจ็บปวดที่ต้องเป็นมนุษย์หมาป่า (Pottermore) แตกต่างจากกรณีปกติที่คาถาผู้พิทักษ์ที่ไม่มีรูปร่างนั้นบ่งบอกถึงพลังของคาถาที่ยังไม่ทรงพลังมากพอหรือยังไม่สมบูรณ์ดังที่เราเห็นจากการฝึกฝนของแฮร์รี่ในช่วงแรก ๆ ในขณะเดียวกัน ยังให้การคุ้มครองที่มีขอบเขตจำกัด มันไม่สามารถให้พลังปกป้องคุ้มครองได้เหมือนผู้พิทักษ์ที่เป็นรูปร่าง ซึ่งมีลักษณะและรูปร่างของสัตว์

ประวัติศาสตร์ของคาถา

คาถาผู้พิทักษ์เป็นหนึ่งในคาถาที่เก่าแก่ที่สุด และปรากฏอยู่ในประวัติศาสตร์เวทมนตร์ยุคต้นหลายเรื่อง แม้จะมีความสัมพันธ์กับการต่อสู้เพื่อช่วงชิงตำแหน่งชั้นสูงมาอย่างยาวนาน (ผู้ที่สามารถสร้างผู้พิทักษ์ให้มีรูปร่างมักได้รับเลือกให้ดำรงตำแหน่งสูงภายในศาลสูงวิเซ็นกาม็อตและกระทรวงเวทมนตร์) แต่คาถาผู้พิทักษ์ไม่เป็นที่รู้จักในหมู่พ่อมดฝ่ายมืด ขณะเดียวกันก็มีความเชื่อที่แพร่หลายและมีเหตุผลว่า ผู้วิเศษที่ไม่มีหัวใจอันบริสุทธิ์จะไม่สามารถสร้างผู้พิทักษ์ที่สมบูรณ์ได้ (ตัวอย่างของการเสกคาถาที่ส่งผลตรงกันข้ามกับที่ตั้งใจ ซึ่งเป็นที่รู้จักกันมากที่สุด ก็คือ พ่อมดศาสตร์มืดที่ชื่อ แรคซิเดียน (Raczidian) ผู้ซึ่งถูกกัดกินด้วยหนอนแมลงวัน) พ่อมดแม่มดที่มีปัญหาทางศีลธรรมจำนวนน้อยคนเท่านั้นที่ประสบความสำเร็จในการเสกคาถานี้ (อย่าง โดโลเรส อัมบริดจ์ ซึ่งสามารถเสกผู้พิทักษ์ที่เป็นแมว เพื่อปกป้องคุ้มกันเธอจากพวกผู้คุมวิญญาณ) นั่นอาจเป็นเพราะความศรัทธาอย่างแท้จริง และความเชื่อมั่นในความถูกต้องของการกระทำของคนคนหนึ่งสามารถสร้างความสุขที่จำเป็นต่อการร่ายคาถานี้ อย่างไรก็ตาม ทั้งชายและหญิงที่มีการตอบสนองน้อยต่อผลที่เกิดจากพวกสัตว์ฝ่ายมืด ซึ่งจัดอยู่ในกลุ่มเดียวกันกับพวกเขาเหล่านั้น ถือว่าคาถาผู้พิทักษ์เป็นคาถาที่ไม่จำเป็นที่จะต้องมีไว้ในคลังคาถาของพวกเขาเลย

ไม่มีกระบวนการใดที่น่าเชื่อถือได้เลย เท่าที่มีการค้นพบมา สำหรับการทำนายรูปร่างผู้พิทักษ์ของแต่ละบุคคล แม้ว่าศาสตราจารย์คทัลลัส สแปงเกิล (Professor Catullus Spangle) ผู้วิจัยด้านคาถาที่มีชื่อเสียงมากในศตวรรษที่ 18 จะเริ่มต้นสร้างหลักการที่แน่นอน ซึ่งเป็นที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวางว่าเป็นความจริง

สแปงเกิลยืนยันว่า ผู้พิทักษ์เป็นตัวแทนของสิ่งที่ถูกซุกซ่อนไว้โดยไม่รู้ตัว แต่มีอยู่แน่แท้ภายในตัวตนของแต่ละคน “เป็นที่ประจักษ์” เขาใช้คำนี้ใน คาถาสำหรับการป้องกันและการยับยั้ง (Charms of Defence and Deterrence) ซึ่งเป็นงานเขียนชิ้นเอกของเขา:

‘… เมื่อมนุษย์เผชิญหน้ากับปิศาจที่ไร้มนุษยธรรม อย่าง ผู้คุมวิญญาณ ที่จะดึงเอาสิ่งเลวร้ายของเขาหรือเธอออกมา ผู้พิทักษ์ก็คือตัวตนที่ถูกซ่อนเร้นไว้อย่างเงียบเชียบ จนกระทั่งถึงคราวจำเป็นจึงแสดงตัวออกมา…’

สแปงเกิลอธิบายถึงการปรากฏตัวของผู้พิทักษ์ ในรูปร่างที่ผู้ร่ายคาถาอาจไม่ได้คาดคิด เขาเหล่านั้นไม่เคยรู้สึกถึงความสัมพันธ์พิเศษนี้ ไม่แม้แต่จะระลึกได้

สแปงเกิลยังสนใจเกี่ยวกับพ่อมดแม่มดที่เป็นข้อยกเว้น ซึ่งสามารถสร้างผู้พิทักษ์เป็นรูปร่างของสัตว์ที่ตนเองชื่นชอบด้วย เขาระบุว่า…

‘เป็นความเชื่อมั่นอย่างแน่วแน่ของผมเลยว่า ผู้พิทักษ์เป็นตัวบ่งชี้สิ่งที่ฝังแน่นอยู่ในจิตใจหรือสิ่งผิดปกติบางอย่าง ซึ่งผู้วิเศษผู้นั้นไม่อาจซ่อนอัตตาของตนเองในวิถีชีวิตปกติทั่วไปได้ ผู้วิเศษโดยเนื้อแท้อาจแสดงจุดประสงค์พิเศษบางอย่าง ซึ่งคนทั่วไปเลือกที่จะปกปิดไว้มากกว่า สำหรับรูปร่างของผู้พิทักษ์ประเภทนี้ คุณต้องระมัดระวังว่าใช้เพื่อแสดงออกถึงความเคารพนับถือ หรือใช้เพื่อเป็นคำเตือน ขึ้นอยู่กับการเลือกของพ่อมดแม่มดที่สร้างผู้พิทักษ์เอง’

รูปร่างของผู้พิทักษ์อาจจะเปลี่ยนไปตามเหตุการณ์ในชีวิตของพ่อมดแม่มด เช่น การเปลี่ยนรูปร่างของผู้พิทักษ์เนื่องจากการสูญเสียคนใกล้ชิด การตกหลุมรัก หรือการเปลี่ยนแปลงที่ลึกซึ้งในบุคลิกลักษณะของแต่ละคน เช่น ผู้พิทักษ์ของนิมฟาดอร่า ท็องส์ ที่เปลี่ยนรูปจากกระต่ายป่า (Jack Rabbit)* ไปเป็นหมาป่า (ไม่ใช่มนุษย์หมาป่า) เมื่อเธอตกหลุมรัก รีมัส ลูปิน พ่อมดแม่มดบางคนไม่สามารถเสกคาถาผู้พิทักษ์ได้เลย จนกระทั่งประสบเหตุการณ์ที่สะเทือนใจหรือตกใจสุดขีด

มันเป็นเรื่องปกติและหลีกเลี่ยงไม่ได้ ที่ผู้พิทักษ์จะมีรูปร่างเป็นสัตว์ที่พบเห็นได้ทั่วไปตามธรรมชาติในพื้นที่ซึ่งผู้เสกคาถาอาศัยอยู่ บางครั้งจึงไม่น่าแปลกใจเลยว่า การที่มนุษย์ให้ความใกล้ชิดกับสัตว์เป็นเวลานาน ทำให้ผู้พิทักษ์มีรูปร่างเป็นสัตว์ที่ธรรมดาที่สุด อย่างสุนัข แมว และม้า (กระนั้นก็ต้องระลึกไว้ว่า ไม่ว่าผู้พิทักษ์จะมีรูปร่างเป็นอะไรก็ตาม ก็ถือเป็นสิ่งพิเศษอย่างมาก) อย่างไรก็ตาม ผู้พิทักษ์ทุกแบบจะเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของผู้ที่สร้างมันขึ้นมา และแม้ว่าจะเป็นฝาแฝดที่เหมือนกันทุกประการ ก็ยังสร้างผู้พิทักษ์ได้ต่างกัน

การมีผู้พิทักษ์เป็นรูปร่างของสัตว์ที่สูญพันธุ์ไปแล้วเป็นกรณีที่เกิดได้น้อยมาก แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่มี น่าแปลกที่ความผูกพันยาวนานกับผู้วิเศษ ทำให้ผู้พิทักษ์ที่เป็นนกฮูกกลายเป็นสิ่งพิเศษ แต่ผู้พิทักษ์ที่พบได้น้อยที่สุด คือผู้พิทักษ์ที่มีรูปร่างเป็นสัตว์วิเศษ เช่น มังกร เธสตรอล และนกฟีนิกซ์ และต้องไม่ลืมด้วยว่า หนึ่งในสัตว์ที่เป็นผู้พิทักษ์ที่รู้จักกันดีที่สุดตลอดเวลาที่ผ่านมา คือ หนูธรรมดาๆ ซึ่งเป็นผู้พิทักษ์ของพ่อมดน้อยในตำนาน ชื่อ อิลเลียส (Illyius) ผู้ที่ใช้ผู้พิทักษ์เพื่อหยุดยั้งการโจมตีของกองทัพผู้คุมวิญญาณเพียงลำพัง ขณะที่ผู้พิทักษ์ที่มีเวทมนตร์และหาได้ยากสะท้อนให้เห็นถึงบุคลิกลักษณะพิเศษอย่างไม่ต้องสงสัย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ใครมีพลังอำนาจเพิ่มขึ้น หรือน่าชื่นชมยินดีมากไปกว่าความสำเร็จในการปกป้องคุ้มครองให้แก่ผู้ร่ายคาถา

เป็นที่ทราบกันดีว่า โวลเดอมอร์ ไม่สามารถเสกคาถานี้ได้ เพราะเขาไม่มีความปรารถนาที่จะให้คนมาช่วยปกป้อง ดูแล จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวต่อความตาย และโวลเดอมอร์ไม่มีความทรงจำที่เป็นสุข นั่นหมายความว่า ไม่มีอาหารให้แก่ผู้คุมวิญญาณ ผู้คุมวิญญาณจึงไม่มีอิทธิพลต่อโวลเดอมอร์เลยแม้แต่น้อย

ในบันทึกที่เป็นลายลักษณ์อักษรได้ระบุว่า แอนดรอส ผู้ไร้เทียมทาน เป็นพ่อมดกรีกคนเดียวที่สามารถเสกผู้พิทักษ์ออกมามีขนาดเท่ายักษ์ได้ และที่สำคัญคือ เขาเสกคาถาได้โดยไม่ต้องพึ่งไม้กายสิทธิ์

ผู้พิทักษ์ นอกจากจะมีหน้าที่ในการปกป้องดูแลเจ้าของมันแล้ว ยังสามารถใช้ในการนำทาง หรือส่งสารได้อีกด้วย เราพบเห็นความสามารถนี้ได้จากตอนที่ท็องส์ส่งผู้พิทักษ์ของเขา ไปแจ้งข่าวให้สมาชิกภาคีนกฟีนิกซ์ว่าพบแฮร์รี่ พอตเตอร์แล้ว และตอนที่คิงสลีย์ส่งแมวลิงซ์ ผู้พิทักษ์ของเขา มายังงานเลี้ยงแต่งงานของบิลและเฟลอร์ เพื่อแจ้งข่าวการล่มของกระทรวงเวทมนตร์และการเสียชีวิตของรูฟัส สคริมเจอร์ ในแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับเครื่องรางยมทูต

รายชื่อผู้เสกคาถาผู้พิทักษ์

คิงสลีย์ ชักเคิลโบลต์ : แมวลิงซ์ (ปรากฏครั้งแรกในแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับเครื่องรางยมทูต)

จินนี่ วีสลีย์ : ม้า (ปรากฏครั้งแรกในแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์)

เจมส์ พอตเตอร์ : กวางตัวผู้ (ปรากฏตามร่างแอนิเมจัสของเขา อันที่มาของฉายา เขาแหลม)

เชมัส ฟินนิกัน : จิ้งจอก

โช แชง : หงส์ (ปรากฏครั้งแรกในแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์)

เซเวอรัส สเนป : กวางตัวเมีย
– ด้วยความรักที่มีต่อลิลี่อย่างไม่มีวันลบเลือน เขาปรารถนาจะมีลิลี่อยู่เคียงข้าง นั่นจึงเป็นเหตุให้ผู้พิทักษ์ของสเนปเป็นกวางตัวเมีย เพื่อระลึกถึงคนรักคนเดียวตลอดไปของเขา

โดโลเรส อัมบริดจ์ : แมวลายหางยาว
– ด้วยความรักแมวของอัมบริดจ์ ผู้พิทักษ์ของเขาจึงสะท้อนออกมาด้วยความชื่นชอบของอัมบริดจ์

นิมฟาดอร่า ท็องส์ : หมาป่า (ไม่ใช่มนุษย์หมาป่า)
– รูปร่างผู้พิทักษ์ของท็องส์ ปรากฏขึ้นตามแรงปรารถนา และความรักของเธอ เธอรักลูปิน ที่เป็นมนุษย์หมาป่า นั่นเป็นเหตุให้ผู้พิทักษ์ของเธอเป็นสิ่งมีชีวิตรูปร่างแปลกๆ คล้ายมนุษย์หมาป่า นั่นเอง

ฟลาเวียส เบลบี้ : สัตว์ชนิดหนึ่งที่มีเขา (ปรากฏในหนังสือสัตว์มหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ น.41)

มิเนอร์ว่า มักกอนนากัล : แมวลายกรอบแว่น 3 ตัว
– โดยทั่วไปแล้ว ใครต่อใครมักคิดว่า ผู้พิทักษ์จะเป็นได้เพียงตัวเดียวเท่านั้น แต่ปรากฏว่า ในแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับเครื่องรางยมทูต ได้ระบุว่า มักกอนนากัลสามารถเสกผู้พิทักษ์ออกมาพร้อมกันได้ทีเดียวถึง 3 ตัว เป็นแมวลายที่มีลวดลายคล้ายกรอบแว่นที่ดวงตา อันเป็นบุคลิกลักษณะแอนิเมจัสของมิเนอร์ว่า นั่นเอง

รอน วีสลีย์ : สุนัขพันธุ์แจ๊ค รัสเซล เทอร์เรีย (ปรากฏครั้งแรกในแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์)

รีมัส ลูปิน : แรกเริ่มของเขามีรูปร่างเป็นหมาป่าธรรมดา แต่ต่อมากลายเป็นผู้พิทักษ์ที่ไร้รูปร่างอย่างตั้งใจ เนื่องจากเขารู้สึกแย่ทุกครั้งที่ต้องเห็นผู้พิทักษ์ของตัวเอง เพราะมันทำให้เขานึกถึงการเป็นมนุษย์หมาป่าของตัวเอง (Pottermore)

ลิลี่ พอตเตอร์ : กวางตัวเมีย

ลูน่า เลิฟกู๊ด : กระต่ายป่า (ปรากฏครั้งแรกในแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์) // เจ.เค.โรว์ลิ่ง ได้แรงบันดาลใจมาจาก กระต่ายบนพระจันทร์

อัลบัส ดัมเบิลดอร์ : ฟีนิกซ์

อาเธอร์ วีสลีย์ : วีเซิล (ปรากฏครั้งแรกในแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับเครื่องรางยมทูต บ.7)

อาเบอร์ฟอร์ธ ดัมเบิลดอร์ : แพะ (ปรากฏครั้งแรกในแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับเครื่องรางยมทูต)

เออร์นี่ มักมิลลัน : หมูป่า (ปรากฏครั้งแรกในแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์)

เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ : นาก (ปรากฏครั้งแรกในแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์)

แฮร์รี่ พอตเตอร์ : กวางตัวผู้ (เช่นเดียวกับพ่อของเขา)

นิรุกติศาสตร์

ในทางความหมายของคำ Patronus มีความหมายถึง ผู้ปกป้อง ผู้คุ้มครอง หรือคำว่า “patron” ในภาษาละติน ขณะเดียวกัน exspecto หรือ expecto ในภาษาละติน มีความหมายว่า “ฉันมองหา” หรือ “ฉันรอคอย” ซึ่งเมื่อรวมกันจึงมีความหมายได้ว่า “ฉันรอคอยผู้ปกป้อง” หรือ “มองหาผู้พิทักษ์” นั่นเอง (Harry Potter Wikia)

เกร็ดน่ารู้

1. การที่ผู้พิทักษ์ของเจมส์เป็นกวางตัวผู้ และลิลี่เป็นกวางตัวเมีย ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เพราะผู้พิทักษ์มักแปรเปลี่ยนรูปร่างไปตามภาพความรักในช่วงชีวิตหนึ่ง (เพราะพวกเขามักเห็นสิ่งเหล่านี้เป็น “ความคิดแสนสุข” ที่จะสร้างผู้พิทักษ์) – J.K. Rowling and the Live Chat, Bloomsbury.com, July 30, 2007 (2.00-3.00pm BST).
2. ผู้พิทักษ์เป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อต่อต้านสิ่งที่ผู้เสพความตายส่วนใหญ่ใช้ หรืออยู่ฝ่ายเดียวกับพวกเขา เป็นเหตุให้พวกผู้เสพความตายไม่จำเป็นต้องใช้คาถาผู้พิทักษ์ – J.K. Rowling and the Live Chat, Bloomsbury.com, July 30, 2007 (2.00-3.00pm BST).
3. ผู้พิทักษ์ของ เจ.เค.โรว์ลิ่ง อาจเป็นตัวนากเหมือนเฮอร์ไมโอนี่ แต่เจ.เค.โรว์ลิ่งเองก็มีความรู้สึกว่ามันอาจจะเป็นสุนัขตัวใหญ่ๆ – J.K. Rowling and the Live Chat, Bloomsbury.com, July 30, 2007 (2.00-3.00pm BST). ต่อมาในปี 2014 เธอตอบในทวิตเตอร์ว่าผู้พิทักษ์ของเธอเป็นหมาไม้ต้นสน (pine marten) [อ้างอิง] และผลออกมาเป็นหงส์เมื่อเธอทำแบบทดสอบในพอตเตอร์มอร์ (2016)

---

อ้างอิง: Patronus Charm @Pottermore