นกฮูกเป็นสัตว์วิเศษที่ถูกนำมาใช้บ่อยที่สุดในการขนส่งจดหมายและพัสดุในโลกของผู้วิเศษ พวกมันเป็นที่รู้จักกันดีในด้านความเร็วและความรอบคอบ รวมทั้งความสามารถในการค้นหาผู้รับจดหมายและพัสดุโดยไม่ต้องจ่าที่อยู่หน้าซอง เด็กนักเรียนปีหนึ่งได้รับอนุญาตให้นำนกฮูกไปโรงเรียนได้ในฐานะสัตว์เลี้ยง
เนื้อหาใหม่จาก เจ.เค.โรว์ลิ่ง
ความเชื่อถือโชคลางอันเก่าแก่ในสหราชอาณาจักรที่ว่าการเห็นนกฮูกบินผ่านไปในตอนกลางวันถือเป็นลางร้ายนั้น สามารถอธิบายได้อย่างง่ายดาย เพราะเมื่อใดก็ตามที่พ่อมดแม่มดเปิดเผยตัวเพื่อส่งข้อความในเวลากลางวัน แปลว่าต้องมีบางสิ่งบางอย่างที่น่าตื่นเต้นเร้าใจกำลังเกิดขึ้นในโลกเวทมนตร์ มักเกิ้ลอาจจะประสบเหตุการณ์ไม่สู้ดีตามมาเป็นระลอกหลังจากนั้นโดยไม่ทราบสาเหตุ
จากการที่นกฮูกส่วนใหญ่ออกหากินในเวลากลางคืน จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยที่จะถูกมักเกิ้ลมองว่าเป็นลางร้าย แต่ในขณะเดียวกัน มันก็เป็นทั้งผู้รับใช้และเพื่อนที่ซื่อสัตย์ของเหล่าพ่อมดแม่มดมานานนับศตวรรษ ทั้งๆ ที่มีทางเลือกอื่นอีกมากมายในการสื่อสารผ่านระยะทางไกลๆ โดยใช้เวทมนตร์ (รวมถึงคาถาผู้พิทักษ์ ผงฟลู อุปกรณ์เวทมนตร์ต่างๆ เช่น กระจกเงา และแม้กระทั่งเหรียญ) แต่การใช้นกฮูกที่ซื่อสัตย์และไว้ใจได้ในการส่งสาร ก็ยังเป็นวิธีสามัญที่สุดที่บรรดาพ่อมดแม่มดทั่วโลกเลือกใช้
ข้อดีของการใช้นกฮูกในการส่งสาร ก็คือคุณลักษณะหลายอย่างของพวกมันซึ่งทำให้มักเกิ้ลที่เห็นเกิดความสงสัย (ไม่ว่าจะเป็นการทำงานภายใต้ความมืดที่ครอบคลุมยามราตรี ซึ่งมีผลกับเหล่ามักเกิ้ลที่นับถือโชคลาง หรือทัศนวิสัยการมองเห็นในเวลากลางคืนที่ถูกพัฒนาให้ดีเกินธรรมดา) นั่นคือความคล่องแคล่วว่องไว เคลื่อนไหวได้อย่างระมัดระวังและเงียบเชียบ และมีความสามารถในการจู่โจมเมื่อเกิดการต่อสู้ ดังนั้น นกฮูกจำนวนมากจึงได้รับการว่าจ้างจากเหล่าผู้วิเศษทั่วโลก เนื่องจากเหตุผลทางความปลอดภัยส่วนใหญ่ที่ยอมรับกันว่า นกฮูกเกือบทั้งหมดต่างก็เป็นทรัพย์สินของบริการไปรษณีย์นกฮูกในประเทศที่พวกมันอาศัยอยู่ หรือไม่ก็เป็นสมบัติของแม่มดหรือพ่อมดแต่ละคน
ไม่ว่าจะเป็นเพราะนกฮูกมีเวทมนตร์อยู่ในตัวโดยธรรมชาติ (เช่นกันกับหมูที่มีกิตติศัพท์ว่าไร้เวทมนตร์มาแต่กำเนิด) หรือเพราะเผ่าพันธุ์แต่ดั้งเดิมนั้นเชื่องและถูกฝึกหัดโดยพ่อมดแม่มด และพวกมันได้สืบทอดคุณลักษณะเหล่านั้นมาโดยง่าย นกฮูกจึงเป็นสัตว์ที่เรียนรู้ได้รวดเร็ว และดูเหมือนพวกมันจะเจริญก้าวหน้าในภารกิจการแกะรอยและติดตามเหล่าพ่อมดแม่มดที่จดหมายจ่าหน้าไปถึง
ความสัมพันธ์อันลึกลับระหว่างชื่อและตัวบุคคลผู้รับจดหมายเป็นที่เข้าใจกันมายาวนานสำหรับพ่อมดแม่มดในทุกวัฒนธรรม ทั้งๆ ที่ขั้นตอนการส่งยังคงลึกลับเป็นปริศนา กระทั่งบุคคลผู้ฝึกหัดลูกนกฮูกทั้งหลายให้กลายเป็นสัตว์เลี้ยงของผู้วิเศษหรือนกฮูกไปรษณีย์ นกเหล่านี้ดูเหมือนจะสามารถเชื่อมโยงระหว่างชื่อผู้รับจดหมายและตัวเจ้าของชื่อ ซึ่งช่วยทำให้มันแกะรอยพ่อมดหรือแม่มดที่มีความเกี่ยวข้อง ไม่ว่าเขาหรือเธอจะอยู่ที่ไหนก็ตาม นกฮูกไม่จำเป็นต้องรู้ที่อยู่ แม้ว่าโดยปกติบรรดาพ่อมดแม่มดจะใส่ข้อมูลสถานที่ลงไปบนซองจดหมายด้วยก็ตาม ซึ่งเป็นไปได้น้อยมากที่นกฮูกจะถูกสกัดกั้น และจดหมายตกไปอยู่ในมือของคนอื่น
แม่มดหรือพ่อมดไม่ควรหวังจะได้รับจดหมาย (หรือการติดตามในลักษณะอื่นใด) หากเธอหรือเขาจะต้องพึ่งพาคาถาในการสกัดกั้น กำบัง หรือพรางตัวไว้ ซึ่งได้แผ่อาณาเขตไปเป็นวงกว้าง จริงอยู่ที่มันอาจจะป้องกันคุณจากการติดต่อทางจดหมายทุกฉบับหรือการติดต่อทุกวิถีทาง แต่ก็ยังสามารถส่งสารได้โดยนกฮูกที่ใช้ในการเฉพาะกิจ หากพ่อมดหรือแม่มดคนใดตัดสินใจว่า จะไม่ให้เจ้าหนี้ที่มีความพากเพียรในการทวงหนี้หรือแฟนเก่าสามารถติดต่อได้ พวกเขามักจะใช้คาถาพรางตัวเฉพาะเจาะจงกับบุคคลนั้นๆ แต่วิธีการนี้ก็ง่ายต่อการหาตำแหน่งไปรอบๆ บริเวณเหล่านั้น ด้วยการขอร้องให้คนอื่นส่งนกฮูกไปแทนก็ได้ โดยทั่วไปจะต้องใช้พลังเวทมนตร์ป้องกันที่แข็งแกร่งและความมุ่งมั่นตั้งใจในการนำส่งบัตรอวยพรวันเกิดจำนวนมาก เพื่อหลีกเลี่ยงความสนใจของนกฮูกไปรษณีย์
นกฮูกที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดีจะมีราคาแพง และมันเป็นเรื่องค่อนข้างปกติสำหรับครอบครัวผู้วิเศษแต่ละครอบครัวที่จะแบ่งปันกันใช้นกฮูกเพียงตัวเดียวหรือใช้วิธีการอื่น นอกจากจะใช้นกฮูกไปรษณีย์เพียงอย่างเดียว
แนวคิดของ เจ.เค.โรว์ลิ่ง
ความรักและความหลงใหลในนกฮูกของฉันปรากฏอยู่ในความคิดแรกๆ มานานแล้วสำหรับหนังสือแฮร์รี่ พอตเตอร์ ฉันร่างภาพคร่าวๆ ให้เหมือนนกฮูกของเล่นน่ารักน่ากอด ซึ่งแม่ของฉันทำให้ตอนที่ฉันอายุหกหรือเจ็ดขวบ และฉันรักมันมาก
แน่นอนว่านกฮูกมีความสัมพันธ์กับเวทมนตร์มายาวนาน และยังปรากฏโดดเด่นอยู่ในภาพเก่าแก่มากมายของเหล่าพ่อมดแม่มด รองลงมาจากแมวในฐานะที่เป็นสัตว์วิเศษยอดนิยม ความเชื่อมโยงของนกฮูกกับความฉลาดเฉลียวถูกแสดงให้เห็นในสมัยอาณาจักรโรมัน ด้วยการเป็นสัญลักษณ์ของมิเนอร์ว่า เทพธิดาแห่งเชาว์ปัญญา
สายพันธุ์ของนกฮูกปรากฏอยู่ในหนังสือชุดแฮร์รี่ พอตเตอร์ รวมถึงนกฮูกเหยี่ยว (มีขนาดใหญ่และดูดุร้าย, เป็นสัตว์เลี้ยงของเดรโก มัลฟอย) นกฮูกจิ๋ว (มีขนาดเล็ก น่ารัก แต่บางทีก็ไม่น่าประทับใจ เหมือนอย่างพิกวิดเจียน ซึ่งเป็นของรอน) และนกฮูกหิมะ ซึ่งรู้จักกันอีกชื่อหนึ่งคือ นกฮูกผี (เฮ็ดวิกของแฮร์รี่)
ฉันให้ข้อมูลพื้นฐานผิดพลาดเล็กน้อย เมื่อบรรยายภาพของเฮ็ดวิก อย่างแรกคือ นกฮูกหิมะนั้นเป็นสัตว์ที่หากินในเวลากลางวัน (เช่น บินตอนกลางวัน) อย่างที่สองคือ จริงๆ แล้วพวกมันไม่ส่งเสียง ดังนั้นที่เฮ็ดวิกมักจะร้องฮูกๆ และทำเสียงร้องเวลาพึงพอใจหรือรู้สึกสบาย ควรจะถือว่าเป็นสัญญาณของความสามารถทางด้านเวทมนตร์ของเฮ็ดวิกที่ยกระดับขึ้นมาอีกขั้น อย่างที่สามคือ มีผู้รักนกฮูกและผู้เชี่ยวชาญซึ่งหวังดีจำนวนนับไม่ถ้วนที่เขียนมาถึงฉันในช่วงแรกๆ ว่านกฮูกไม่กินเบคอน (ในขณะที่เฮ็ดวิกนั้นชื่นชอบเศษเบคอนชิ้นเล็กๆ เวลาที่มันมาส่งไปรษณีย์ตรงกับเวลาอาหารเช้า)
เมื่อฉันนึกถึงแอรัล นกฮูกของครอบครัววีสลีย์ ซึ่งมีอายุมาก และอดทนทำงานหนักมายาวนาน ฉันก็มีภาพในใจเป็นภาพที่ฉันคิดว่าเคยเห็นมาก่อน ซึ่งมีลักษณะเด่นที่ตลกมาก คือเป็นนกฮูกตัวใหญ่ ขนปุกปุยสีเทา และดูงงงวย ซึ่งเป็นสายพันธุ์ที่ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อน จริงๆ แล้ว ฉันสงสัยว่ามันเป็นภาพถ่ายจริงๆ หรือเป็นเพียงจินตนาการที่ถูกบิดเบือนภาพ และมันก็น่ายินดีมากทีเดียว เนื่องจากตอนที่ฉันไปเยี่ยมเยียนสตูดิโอลีฟส์เดนเป็นครั้งแรก ในขณะที่กำลังถ่ายทำแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับศิลาอาถรรพ์ ฉันก็เดินไปตรงมุมที่วางกรงนกขนาดใหญ่ และสายตาก็สะดุดตรงที่นกฮูกขนาดใหญ่ สีเทา มีขนปุกปุย และดูงงงวย ซึ่งกำลังกะพริบตามองฉันอยู่ แบบจำลองแต่ละตัวมีขนาดเป็นครึ่งหนึ่งของภาพความทรงจำที่ฉันคิดว่าฉันเคยฝันถึง และทุกตัวแสดงเป็นแอรัล และพวกมันก็คือนกฮูกสีเทา
ต้นฉบับภาษาอังกฤษ: https://www.pottermore.com/writing-by-jk-rowling/owls
น่ารัก อยากเลี้ยง 😉
อยากได้เฮ็ดวิก(อยากได้เจ้าของด้วย)